Hospicjum stacjonarne często jest traktowane jako ostateczność. Dopóki osoba chora na przewlekłą i postępującą chorobę czuje się w miarę dobrze, jej bliscy nie biorą pod uwagę takiej możliwości. W miarę pogarszania się stanu pacjenta sytuacja może się jednak zmienić. Nie każda rodzina jest w stanie zapewnić choremu całodobową opiekę. Nawet wypożyczenie profesjonalnego sprzętu medycznego nie rozwiąże problemów organizacyjnych. 

Hospicjum stacjonarne to miejsce, w którym można spodziewać się profesjonalnej opieki.

Hospicja budzą obawy, ponieważ kojarzą się z umieraniem. To prawda, opieką hospicyjną można objąć chorego dopiero wtedy, kiedy leczenie przyczynowe nie daje już żadnych efektów. W takim momencie lekarz prowadzący wypisuje odpowiednie zaświadczenie i skierowanie, na podstawie którego można ubiegać się o przyjęcie. Właśnie dlatego część pacjentów broni się przed pomysłem pobytu w placówce o charakterze stacjonarnym. Taka decyzja kojarzy im się z ostatecznym końcem walki o życie.

Medycyna paliatywna nie polega jednak na czekaniu na śmierć. Dzięki jej osiągnięciom można zapewnić pacjentowi komfort w ostatnich miesiącach. Paradoksalnie właśnie w hospicjach chorzy, otoczeni fachową opieką, mogą przeżyć pozostały im czas spokojnie i bez bólu. Mają tam dostęp do specjalistycznego sprzętu. Personel medyczny dba o odpowiednią podaż leków i dietę, która umożliwia funkcjonowanie jak najbardziej zbliżone do normalności.

Myślenie o hospicjach w kontekście śmierci jest naturalne. Należy jednak pamiętać, że cała idea hospicjów wzięła się z chęci zapewnienia chorym życia na jak najwyższym poziomie, w chwilach, w których potrzebują tego najbardziej. Hospicja nie chronią przed śmiercią. Ale z powodzeniem chronią przed bólem towarzyszącym umieraniu. Tym samym pozwalają żyć godnie i spokojnie do końca.

Opieka paliatywna zapewniana przez hospicja stacjonarne skupia się nie tylko na leczeniu bólu fizycznego.

Pomoc hospicyjna z definicji musi być kompleksowa. Z bólem fizycznym można poradzić sobie za pomocą leczenia farmakologicznego. Umierającym chorym dokucza jednak także zupełnie inny ból, który trudno byłoby umiejscowić w konkretnym miejscu ciała. Wątpliwości dotyczące własnego życia, pytania, na które trudno znaleźć odpowiedź, złość, rozdzierający smutek, a nawet poczucie winy są wpisane w odchodzenie. W rozmowach z psychologiem często łatwiej jest to wszystko wyrazić, niż kiedy chory i jego bliscy rozmawiają ze sobą nawzajem. Dzięki takim konsultacjom można uporządkować emocje i przeżywać je w sposób mniej destrukcyjny. Właśnie dlatego w każdym hospicjum można liczyć na pomoc psychologa.

Niektórzy pacjenci podobne rozmowy przeprowadzają z osobami duchownymi, które obdarzają większym zaufaniem z racji wyznawanej wiary. Hospicjum może zorganizować takie spotkania na wyraźną prośbę chorego.

W hospicjach stacjonarnych pracują także rehabilitanci, którzy pomagają pacjentom utrzymać sprawność. W każdym miesiącu można także liczyć na wizyty wolontariuszy, którzy wnoszą do placówki domową atmosferę i pomagają podopiecznym na chwilę zapomnieć o problemach.