Znaleziska archeologiczne dowodzą, że osadnictwo na terenie wsi istniało już w epoce brązu. Nazwa wsi wywodzi się od imienia Benek – zdrobnienie od imienia Benedykt. Na przestrzeni wieków nazwa miejscowa ulegała zmianie: Benicovo, Benicowo (1203, 1208), Bencouo (1236), Bencovo (1266), Benkow (1372), Bentche (1743), Bentke (1753), Benkau (1803), Bentkau (w latach 1830-1945), Będkowo – po roku 1945.
Jest to bardzo stara wieś. Jej dzieje sięgają XII w. Pierwszym znanym właścicielem wioski był Johann, kantor katedralny i jego bracia. Kantor odpowiadał za chór działający przy katedrze biskupiej. Książę Henryk Brodaty fundując opactwo żeńskie w Trzebnicy nabył Będkowo – poprzez zamianę – od Johanna i w 1208 r. włączył do kompleksu dóbr klasztoru cysterskiego. Wieś została zorganizowana na prawie polskim. Dziesięciny pobierał klasztor. W latach 1266-67 cysterki założyły tu folwark. Przed 1608 r. przekazały go w zastaw wrocławskiemu mieszczaninowi. Po zaspokojeniu jego roszczeń, folwark wrócił do opactwa. Po kasacji klasztoru w 1810 r., folwark przejął skarb państwa. W 1876 r. majątek ten (159 ha) nabył von Obernitz, właściciel Machnic. Jego potomkowie dzierżyli go do 1937.
Do XVIII w. wieś miała charakter ulicówki, która położona była przy przecznicy starej drogi z Wrocławia do Trzebnicy. Jednak przed rokiem 1826 wybudowano nową drogę z Wrocławia do Trzebnicy, która biegnąc przez środek wsi, przecięła Będkowo na dwie części. Wobec tego wieś z ulicówki przekształciła się w wielodrożnicową. W ten sposób na terenie wsi powstały dwa centra, po zachodniej stronie drogi – zespół folwarczny, a po wschodniej, na końcu wsi – nowy zespół ośrodka wypoczynkowego.
Dawny folwark został przebudowany w latach 1750-1826. Obecna zabudowa wraz z domem zarządcy majątku pochodzi z lat 1860-1880. Na wschodnim skraju wsi, przy starej drodze stał zajazd, który po zmianie biegu głównej drogi, utracił swoje znaczenie. W 1916 r. obiekt ten kupiła Wrocławska Organizacja Opieki i w 1920 r. zorganizowała w nim dom oraz szkołę rolniczo-ogrodniczą dla sierot – „Land-Lehrheim”. Koło domu postawiono szklarnię. W 1923 r. placówkę zamknięto, a obiekt zgodnie z decyzją zarządu miasta Wrocławia, przekształcono na dom wypoczynkowy – Landerholungsheim”. Walory krajobrazowe otoczenia sprawiły, że ośrodek rozbudowano. W1927 r. wzniesiono budynek główny z 30 pokojami mieszkalnymi i oficynę mieszkalno-gospodarczą. Na terenie tego ośrodka urządzono również ogród. W latach trzydziestych zespół wypoczynkowy przekształcono w ośrodek dla matek – „Waldheim”, który liczył 60 miejsc. W związku z powstaniem ośrodka wypoczynkowego w 1927 r., na miejscu dawnej drogi wybudowano nową ulicę wiejską. Po 1945 r. placówka ta funkcjonowała jako Oddział Zakaźny ZOZ w Trzebnicy. Obecnie mieści się tu Ośrodek Medycyny Paliatywnej i Hospicyjnej.
W XVIII I XIX w. wieś zamieszkiwali zagrodnicy i chałupnicy, którzy gospodarowali na 179 ha ziemi. We wsi był wiatrak, karczma i 8 warsztatów tkackich. W 1867 r. wioska liczyła 25 domów, w których żyło 169 mieszkańców. W pierwszej połowie XX w. liczba ludności ulegała zmianie i miała tendencję spadkową. W 1922 r. liczyła 19 domów i 90 mieszkańców, ale w 1939 liczba mieszkańców wzrosła do 148. Kościołem parafialnym katolików był kościół św. Piotra w Trzebnicy. Po 1525 r., świątynia ta – z przerwami – była zborem dla ewangelików, w tym z Będkowa. Natomiast katolicy uczęszczali do kościoła klasztornego cysterek, który od1818 r. należał do parafii św. Bartłomieja i św. Jadwigi w Trzebnicy.
Przedwojenne dzieje mieszkańców Będkowa zostały przerwane przełomowymi wydarzeniami 1945 roku. Śląsk wrócił w granice Polski, natomiast ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Do wioski przybyli polscy osadnicy. Tak zaczęła się tworzyć, w całkowicie zmienionych realiach polityczno – ustrojowych, nowa społeczność Będkowa, która dopisuje dalszy ciąg dziejów swojej „Małej Ojczyzny”.
~ Leontyna Gągało